Paul Goffin, de oudste gepensioneerde van de OSZ, wordt 100

Op 11 november 2024 wordt Paul Goffin 100! Voor die gelegenheid kijkt hij terug op zijn leven in België, Belgisch-Congo en de Verenigde Staten. En deelt hij graag enkele levenslessen ...

Eerste ervaring: de oorlog

1944 was een jaar van grote omwentelingen die een invloed hadden op het leven en de toekomst van een groot deel van de Europese bevolking. In juni zetten de geallieerden voet aan wal in Normandië. In september werd bijna heel België bevrijd. Toch was de oorlog niet voorbij want in december 1944 was er nog de Slag om de Ardennen. De scholen en universiteiten bleven dicht en de regering riep de jongeren op om zich als oorlogsvrijwilliger te engageren. Paul, die net zijn secundaire studies had afgerond, was een van de 45.000 à 50.000 Belgen, tussen 19 en 25 jaar, die zich aanboden. Na een basisopleiding van 6 weken, werd zijn eenheid, het 21ste artilleriebataljon, bij een Engelse eenheid gevoegd, en later bij een Amerikaanse eenheid in Rijnland. Hun opdracht: de veiligheid garanderen in de Belgische grensstreek, door in bepaalde zones te patrouilleren, waar vaak veel mijnen verstopt lagen. Twaalf soldaten van zijn eenheid verloren er het leven. Nadat de vijandelijkheden in mei 1945 ophielden, nam zijn eenheid, bovenop haar opdracht om de veiligheid te garanderen, deel aan de repatriëring van buitenlandse werknemers van gedwongen arbeid in Duitsland.

Ik heb meer dan 50 jaar gereisd in verschillende landen van de wereld. Ik kan dan ook stellen dat België een land van melk en honing blijft op het vlak van levenskwaliteit.

Expat, en dit voor lang!

Na zijn studies in Leuven vertrok Paul voor een jaar naar de Verenigde Staten om er landbouweconomie te studeren. Bij zijn terugkeer werkte hij als assistent aan de Landbouwhogeschool van Gent. Het is daar dat hij zijn levenspartner ontmoette. Maar al snel wachtte hem een andere bestemming: Congo, waar hij 7 jaar verbleef tot het land onafhankelijk werd.

Vanaf 1953 viel hij onder het socialezekerheidsstelsel voor werknemers van Belgisch-Congo, de voorloper van het overzeese socialezekerheidsstelsel. Zijn werkgever, de Belgische Staat, vermeldde toen op zijn aangifte van deelname: “Werkgever - Kolonie Belgisch Congo / Functie: Landbouweconoom / Woonplaats werknemer: Léopoldville”. Andere tijden, andere praktijken.

Na zijn terugkeer uit Congo ging hij aan de slag bij een petroleummaatschappij in Antwerpen.

Definitieve verhuis naar de Verenigde Staten

De contacten die hij had met vertegenwoordigers van de Wereldbank in Congo doken weer op en gaven richting aan zijn loopbaan. Hij kreeg een interessant voorstel en vertrok naar de Verenigde Staten.

Nadat hij zich samen met zijn echtgenote en drie dochters in Washington gevestigd had, zette hij zijn loopbaan verder.

Washington, een smeltkroes

In Washington wonen vele verschillende nationaliteiten samen, er is een belangrijke Aziatische, Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse vertegenwoordiging. Het Engels is de lijm die deze internationale gemeenschap samenhoudt.

"Uiteindelijk beseffen we dat alle mensen, waar ook ter wereld, gelijk zijn. Er zijn weinig verschillen, want we hebben allemaal dezelfde ‘universele’ verlangens: welzijn, bescherming van het gezin. Het doel is ervoor te zorgen dat mensenrechten universeel worden nageleefd.”

De Belgische gemeenschap in Washington telt 400 à 500 landgenoten waarmee Paul graag in contact komt. Bijvoorbeeld tijdens de jaarlijkse receptie van de Belgische Ambassade op de Belgische nationale feestdag. Het plaatselijke consulaat zorgt ervoor dat de contacten met de Belgische instellingen zo vlot mogelijk verlopen.

En België?

Er is een stevige band met België. De familie leeft verspreid over de provincies Oost-Vlaanderen, Vlaams- en Waals-Brabant, Limburg en Luik. Paul en zijn echtgenote wilden graag terug naar hun roots. Om de twee à drie jaar kwamen ze terug naar België om te herbronnen. Door het pensioen van Paul in 1990 en de aankoop van een appartement aan de Belgische kust waren er meer en langere bezoeken: drie à vier maanden per jaar genoten ze van de verkwikkende zeelucht en bouwden ze nauwere banden op met hun naasten. Jammer genoeg is de overtocht van de Atlantische Oceaan nu niet meer aangeraden.

Hoewel ze diepe wortels hebben in de Verenigde Staten, komen hun drie dochters regelmatig op bezoek. Met in hun kielzog kleinkinderen en zelfs achterkleinkinderen. Een gelukkige familie die komt en gaat. Intussen wonen er ook Belgische neven en nichten in de VS.

Voor Paul heeft België vanuit het buitenland gezien, vele troeven. "Ik heb meer dan 50 jaar gereisd in verschillende landen van de wereld. Ik kan dan ook stellen dat België een land van melk en honing blijft op het vlak van levenskwaliteit”. Zelfs in de Verenigde Staten worden Belgische delicatessen gewaardeerd. "In de winkels zijn vele Belgische producten verkrijgbaar: chocolade, koekjes, bier (de Amerikanen zijn er dol op) tot Luikse siroop.”

Voor toekomstige expats

Paul wil zich liever niet wagen aan uitspraken die het traject van toekomstige expats beïnvloeden. "Alles hangt af van de eigen smaak en aspiraties. Je moet op het juiste pad zitten en de kansen grijpen, en jezelf wapenen met een goede opleiding die een open geest stimuleert”. Bij wijze van advies feliciteert hij de OSZ met de efficiëntie van haar diensten gedurende al die jaren en de kwaliteit van de contacten met de

medewerkers. Verder spreekt hij een paar bemoedigende woorden uit voor reizigers die in 2026 de Verenigde Staten willen ontdekken: onze ... Rode Duivels! “Ik zal bij hen zijn op het volgende WK”.